Powolnym krokiem wystukuje melodię swojego marszu wzdłuż hotelowych korytarzy, wbijając błędny wzrok w nicość. Westchnie ciężkim powietrzem swoich win, nieodkupionych, tych wiecznie gryzących, przyprawiających o uśmiech i nierówny oddech. Zakończywszy marsz u progu swojego pokoju zdejmie z siebie wszystko co obce, wszystko co twoje, wszystko będące piętnem zaoranych nadziei, pogrzebanych niewinności, niemych krzyków, odcisków ciężkich palców sprawiedliwości. Nie ta bajka, nie to zakończenie, nie ten czas.
Przepiękna!♥ Dobra robota:))
OdpowiedzUsuń<3
UsuńŚwietna sesja :)
OdpowiedzUsuńPrzepiękne zdjęcia, mają swój specyficzny klimat :)
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuńOdkąd robię zdjęcia męczy mnie ten sam problem - brak ogólnodostępnych fajnych miejsc. Jeśli nie ma się odpowiednich znajomości, trzeba niestety w końcu zapłacić. Tak też musiałam zrobić w tym wypadku.
UsuńTen komentarz został usunięty przez administratora bloga.
UsuńNikon D700 i Nikon D3
OdpowiedzUsuń