Zasiane głęboko ziarna w końcu znajdą dla siebie ujście. Przebiją lodowy puch goryczy, smutku i emocjonalnej labilności. Wystawią swoje lico na ciepłą powierzchnię, skraplając ból. Przez chwilę poczują wolność i powiewy wiatru, zanim na nowo oblepi je zima. Przez chwilę poczują, że jutro należy do nich. Nim skarleją przed czerstwą glebą, po której niegdyś stąpały ich pragnienia. Gruchot o skały ciężaru noszonego na dojrzałym sercu wcale nie jest początkiem nowego. Jest odzieraniem starego z tych wszystkich skrytych pragnień, wystawianiem na powierzchnię świeżych ran jego duszy, żywionych solą każdego niespełnionego aktu w tym całym teatrze.